چقدر پیچیده مینمایاندید
و
چه زود ساده شدید
چقدر بزرگ بودید
و
چه زود کوچک شدید
چقدر ارزشمند بودید
و
چه زود بی ارزش شدید
چه زود
چه زود
چه زود...
ای خواستنی های من که چون کوه آمدید و چون دود رفتید
دلم برایتان تنگ نشده
دلم نمیخواهدتان
دلم نمیخواهدتان
دلم هیچ چیز نمیخواهد
هیچ چیز
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
فقط ای کاش
این نیشگون لعنتی هر روزه
هرگز دردی نداشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر